annem

Satırlara bağlı bir yaşamı solukluyorum anne Üzerime handikaplar yürüyor büyük harfler görünümünde Kaçıyorum… Bu mısra’ ya da sığamıyorum Satırdan satıra atladığım bu defter de Nefeslerimi geri vermedi anne. Yorgun şarkılar yazıyorum şimdi dünlerime. Ellerimi çektiysem yapbozumdan kime ne? Yapıp bozulacak kadar oynamıyorum artık kendimle Anne… Ben vazgeçiyorum Sen büyütür müsün yarınlarımı benim yerime? Gidenleri sen yolcu eder misin? Ben gibi ağlar mısın? Biraz da sen benim için mutluluk biriktirir misin ceplerinde? Ağlamanın en koyu vaktinde Bana bir yığın tebessümle çıkagelir misin? Söylesen anne Gelmem desene Sahi anne Gittiğin gün soramamıştım Gittiğin gün konuşamayacak kadar küçüktüm hayata Şimdi söylesene Senin adın ne? Konuşsana anne… Ömrümdeki tüm soru işaretlerine Bir cevap feda etsene Korkma anne… Gelsen de “gitme” demem artık Gelsen “kal” da demem artık … Ben anne özlemimi “anne”sizliğime bürüdüm Sen yıllardır boğazımda olan düğümdün; Yeni çözüldün… Anne… Her şey yarım hayatımda Bildim ki; Gidenlerin ardından hep yarım yaşarmış insan Gidenlere inat yaşarmış hep Şimdi sana inat bir yaşamı yudumluyorum anne Azığımda bulunan En bağıran sözcüklerimi sensizliğe diziyorum Gittin anne… İdam sehpasına sürdün, “anne” ismini “Anne” bir savaşın adıydı yüreğimde Gidişinle başlamış bir savaşın, Dönmeyişinle devam eden yangınları… Anne… “Anne”sizliğim hüküm giymiştir artık Gelme anne Alıştım sensizliğe…